Καλησπέρα, σας ευχαριστώ όλους για την παρουσία σας.
Η Δομή Ισότητας του Εργατικού κέντρου Ν. Κοζάνης, που έχει αρκετούς μήνες λειτουργίας, συστήθηκε για να προωθήσει και να ενισχύσει τη συμμετοχή των γυναικών στα όργανα εκπροσώπησης των Σ.Ο. των Εργαζομένων.
Χθές εδώ στο εργατικό κέντρο έγινε το εργαστήριο στο πλαίσιο του Υποέργου 2 «Ενέργειες Επιμόρφωσης και ενδυνάμωσης εργαζομένων γυναικών»με θέμα Τεχνικές διαπραγμάτευσης, με πολύ μεγάλη επιτυχία και εκπαιδεύτρια την Κα Ζιζή Σαλίμπα, Δρ. Οικονομολόγος της Εργασίας, Στέλεχος Κεντρικής Δομής Ισότητας της Γ.Σ.Ε.Ε.
σε συνεργασία λοιπόν με το ΙΝΕ διοργανώνει την σημερινή Ημερίδα Δημοσιότητας με θέμα Κοινωνική – Οικονομική κρίση και Εργαζόμενοι.
Μας τιμά ιδιαίτερα η παρουσία του κ. Ρομπόλη ο οποίος δεν νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.
Βρισκόμαστε στο μέσον (ή στην αρχή;) της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης, ούτε σε περιόδους πολέμου δεν βίωσε η χώρα μας αυτή την ύφεση.
6ος χρόνος τώρα, πάνω από 25% και φέτος θα ξεπεράσει το 30%.
Μια κρίση που πρωτίστως είναι κρίση πολιτική, θεσμική, αξιών και βέβαια έχει μετεξελιχτεί σε ανθρωπιστική με τα σημερινά αποτελέσματα της, που πρώτα και πάνω από όλους την βιώνουμε οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι Μικρομεσαίοι και τα αδύνατα κοινωνικά στρώματα της κοινωνίας μας.
Αυτοί που επιμένουν στις πολιτικές αυτές είναι οι ίδιοι που χωρίς ντροπή ομιλούν για χαμένη γενεά και αναφέρονται στους νέους μας.
Η ανεργία στην Κοζάνη επίσημα έκλεισε το 2012 στο 32,5% και στους νέους μας στο 72% πρώτη ανάμεσα σε όλες τις περιφέρειες της Ευρώπης.
Η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία το ίδιο και βέβαια η απλήρωτη εργασία ίσως παραπάνω από τα προαναφερόμενα ποσοστά.
Το πρώτο τρίμηνο του 2013 ανέβηκε επιπλέον ένα 6% σωρευτικά από το 2012.
Αυτή είναι η οικονομία της περιοχής μας, τα νούμερα αυτά την αποτυπώνουν με τον καλύτερο τρόπο και για να δανειστώ από την έκθεση την περσινή από τον Κο Ρομπόλη η ελληνική οικονομία από πραγματική μετεξελίσσεται σε εικονική και χαρακτηρίζεται:
Από κοινωνική - εργασιακή αναλγησία που αγγίζει την βαρβαρότητα.
Υφεσιακή προσήλωση και εμμονή, άρα έκρηξη της ανεργίας, βέβαια μόνο τυχαία δεν είναι. Είναι μια ταξική σκληρή βάρβαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική που έχει σαφή προσανατολισμό την συσσώρευση του κεφαλαίου χωρίς να υπολογίζουν τους ανθρώπους την κοινωνία, η τραπεζική κρίση επιβάλλεται και την φορτώνονται με τον πιο σκληρό τρόπο οι εργαζόμενοι τα αδύνατα κοινωνικά στρώματα.
Σήμερα στοχοποιούνται, ενοχοποιούνται, λοιδορούνται, πυροβολούνται τα πάντα, κάθε τι οργανωμένο αυτής της κοινωνίας.
Νομίζω η στοχοποίηση ενός ολόκληρου λαού ήταν ότι χειρότερο αυτής της κρίσης και βέβαια την κύρια ευθύνη την φέρουν οι Κυβερνήσεις και το πολιτικό μας σύστημα.
Εάν δούμε για την ευθύνη της κρίσης τις περισσότερες αναλύσεις, του πολιτικού και μιντιακού συστήματος, αυτές επικεντρώνονται στο παρακάτω.
Στην χώρα μας για όλα φταίνε οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, οι συντεχνίες τα πάσης φύσεως λαμόγια, οι φοροκλέπτες κλπ προφανώς εννοούν κάθε τι οργανωμένο πολιτικό κοινωνικό πολιτισμικό και βέβαια προσέξτε την ισοπέδωση, τον συμψηφισμό, το κάδρο.
Και το τελειωτικό είναι η έλλειψη διαλόγου κουλτούρας συνεργασίας και συνεννόησης για την πορεία της χώρας.
Φυσικό και επόμενο μετά από όλα αυτά εμείς να χάσουμε την αλληλεγγύη την ενότητα μας και να αυτοσχεδιάζουμε ή να αντιδρούμε όταν μας αγγίζει το πρόβλημα, όμως όπως καθημερινά αποδεικνύεται είναι πλέον αργά.
Όλα τα παραπάνω αλλά και οι τελευταίες αποφάσεις με ΠΝΠ, χωρίς να υπολογίζεται το κοινοβούλιο, τα θεσμικά όργανα δημιούργησαν την μεγαλύτερη κρίση που είναι η κρίση της λειτουργίας της δημοκρατίας μας.
Όλα αυτά βέβαια και εάν έχει μέλλον αυτός ο τόπος θα μας τα αναλύσει και θα απαντήσει ο αγαπητός κος Ρομπόλης,
Καθηγητής Οικονομικών Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου, Επιστημονικός Διευθυντής ΙΝ.Ε./Γ.Σ.Ε.Ε.-Α.Δ.Ε.Δ.Υ.,.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου